𝘿𝙚 𝙖𝙣𝙜𝙨𝙩 𝙤𝙢 𝙖𝙡𝙡𝙚𝙚𝙣 𝙩𝙚 𝙯𝙞𝙟𝙣 𝙚𝙣 𝙙𝙚 𝙡𝙞𝙚𝙛𝙙𝙚 𝙫𝙖𝙣 𝙟𝙚 𝙚𝙞𝙜𝙚𝙣 𝙝𝙖𝙧𝙩

Pleasen, zorgen, je mond houden, leuk doen of gezellig. We hebben er veel voor over om niet alleen te zijn.

Het stamt al uit de oertijd waar je kans op overleving een stuk groter was in een groep en in de afgelopen eeuwen is vaak benadrukt dat je afhankelijk bent van je medemens. Als zij je veroordelen, buitensluiten of afstoten ben je overgeleverd aan de goden. Achteraf gezien soms een betere optie😉

Het zit dus diep in ons systeem geworteld en we gaan verschillend met deze angst om, voor de helderheid schets ik drie groepen;

1. 𝘼𝙛𝙝𝙖𝙣𝙠𝙚𝙡𝙞𝙟𝙠 𝙯𝙞𝙟𝙣 𝙫𝙖𝙣 𝙙𝙚 𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧; Je bent overtuigd dat je het niet zelf kan en zoekt gezelschap bij ‘sterke’ mensen die je ook alle waardering geeft.

2. 𝙅𝙚𝙯𝙚𝙡𝙛 (𝙬𝙚𝙜)𝙜𝙚𝙫𝙚𝙣; Je zorgt altijd voor de ander, praktisch of emotioneel of je bent altijd die grappige en gezellige. Ook wanneer je dat van binnen niet zo voelt.

3. 𝙑𝙚𝙧𝙡𝙖𝙣𝙜𝙚𝙣 𝙫𝙖𝙣 𝙙𝙚 𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧; Je verwacht van de ander hulp, liefde, medewerking en als dat niet lukt wordt je boos. In extremere gevallen zorg je ervoor dat de ander zich schuldig en verantwoordelijk voelt.

Het zijn doekjes voor het bloeden die zorgen dat het bloeden stopt, maar de oorzaak blijft. Het maakt dat je afhankelijk blijft van een ander of dat je steeds over je eigen grenzen gaat waardoor het je niet lukt om echt gelukkig te zijn. Je leeft beperkt en wanneer je angst naar boven komt zoek je afleiding in sporten, gezelschap, beeldscherm of eten.

𝙃𝙤𝙚 𝙙𝙤𝙤𝙧𝙗𝙧𝙚𝙚𝙠 𝙟𝙚 𝙙𝙚𝙯𝙚 𝙫𝙞𝙘𝙞𝙚𝙪𝙯𝙚 𝙘𝙞𝙧𝙠𝙚𝙡?

Begin bij het begin en voel wat je voelt. Stop je patroon van er van weg gaan door afleiding, maar ga er juist mee zitten. Gewoon op een stoel en neem waar wat er door je heen gaat. Dat is de kracht van “alleen maar waarnemen” en als het lukt is het fijn om alles wat er door je heen gaat op te schrijven. Dan ontlaad je de energie en krijg je inzicht.

Je volgende stap is om contact te maken met je hart door je hand erop te leggen. Zeg eens “hallo” en vraag hoe het gaat. Ook hier is het fijn om alles wat er door je heen gaat op te schrijven.

Je legt zo verbinding met jouw eigen ‘kachel’ die jouw systeem warm en draaiende houdt. Zie jezelf als een ‘fabriekje’ dat volledig zelfstandig kan functioneren.

Zo is ieder zijn eigen fabriekje met eigen kachel en het is fijn om dat te beseffen.

Daarmee zeg ik niet dat we als losse fabrieken naast elkaar moeten leven, juist niet. We zijn allemaal verbonden en hebben elkaar nodig om te leren, maar weet dat het niet de bedoeling is dat het ten koste gaat van jezelf of van de ander.

Vanuit contact met je eigen hart wordt je leven alleen maar beter en mooier. Je wordt je bewust van al zijn/haar kracht en liefde waardoor je nooit meer angst hoeft te hebben om alleen te zijn.