𝐃𝐞 𝐨𝐨𝐫𝐳𝐚𝐚𝐤 𝐯𝐚𝐧 ‘𝐣𝐞 𝐚𝐥𝐭𝐢𝐣𝐝 𝐬𝐜𝐡𝐮𝐥𝐝𝐢𝐠 𝐯𝐨𝐞𝐥𝐞𝐧’

Je voelt je verantwoordelijk voor alles en iedereen en wanneer je tekort schiet (denk je) komt dat knagende schuldgevoel omhoog, bv;

• Je voelt je schuldig als je ‘nee’ zegt

• Je voelt je schuldig als je ‘niet kan helpen’

• Je voelt je schuldig als je ‘te weinig aandacht geeft’

𝐒𝐜𝐡𝐮𝐥𝐝𝐠𝐞𝐯𝐨𝐞𝐥 𝐤𝐨𝐦𝐭 𝐯𝐨𝐨𝐫𝐭 𝐮𝐢𝐭 𝐯𝐞𝐫𝐚𝐧𝐭𝐰𝐨𝐨𝐫𝐝𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐯𝐨𝐞𝐥𝐞𝐧 𝐞𝐧 𝐛𝐞𝐠𝐢𝐧𝐭 𝐚𝐥 𝐢𝐧 𝐣𝐞 𝐯𝐫𝐨𝐞𝐠𝐞 𝐣𝐞𝐮𝐠𝐝

Wanneer je vader of moeder zelf liefde en aandacht heeft gemist, is de kans groot dat je hier de gevolgen van merkt. Zij zoeken bv bij jou de erkenning die ze hebben gemist of hun eigen emoties komen makkelijk omhoog wanneer jij iets verteld.

Al vanaf je prille begin voel je aan hoe je ouder zich voelt. Dat is immers je belangrijkste manier van contact maken. Heeft je je ouder veel verdriet, wil je ervoor zorgen zodat hij/zij zich fijn voelt en zo ook meer voor jou er kan zijn.

Je verantwoordelijkheidsgevoel groeit en zo ontwikkel je patronen om het zo fijn mogelijk te hebben, bv lief zijn, je eigen boontjes doppen. Je ontziet je ouder en geeft alles wat je als kind kan geven.

𝐙𝐨 𝐬𝐭𝐚 𝐣𝐞 𝐨𝐩 𝐞𝐞𝐧 𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫𝐞 𝐩𝐥𝐞𝐤 𝐞𝐧 𝐡𝐞𝐛 𝐣𝐞 𝐞𝐞𝐧 𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫𝐞 𝐫𝐨𝐥 𝐝𝐚𝐧 𝐤𝐢𝐧𝐝 𝐯𝐚𝐧.

Deze verhouding schuurt vaak, maar is lastig om uit te komen. Wanneer je ‘nee’ zegt voel je je schuldig en ‘ja’ zeggen wanneer je ‘nee’ voelt, maakt je ook ongelukkig.

𝐇𝐨𝐞 𝐨𝐮𝐝 𝐣𝐞 𝐨𝐨𝐤 𝐛𝐞𝐧𝐭, 𝐢𝐧 𝐫𝐞𝐥𝐚𝐭𝐢𝐞 𝐭𝐨𝐭 𝐞𝐥𝐤𝐚𝐚𝐫 𝐛𝐥𝐢𝐣𝐟 𝐣𝐞 𝐚𝐥𝐭𝐢𝐣𝐝 𝐢𝐧 𝐝𝐞 𝐫𝐨𝐥 𝐯𝐚𝐧 𝐨𝐮𝐝𝐞𝐫 𝐞𝐧 𝐤𝐢𝐧𝐝.

Besef je rol en verantwoordelijkheid als kind. Je kan verdriet van een ander niet oplossen. Al geef je al je liefde, de pijn van je ouder haal je er niet mee weg.

𝐏𝐚𝐭𝐫𝐨𝐧𝐞𝐧 𝐯𝐞𝐫𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐣𝐞 𝐝𝐨𝐨𝐫 𝐫𝐮𝐢𝐦𝐭𝐞 𝐭𝐞 𝐠𝐞𝐯𝐞𝐧 𝐚𝐚𝐧 𝐚𝐥𝐥𝐞𝐬 𝐰𝐚𝐭 𝐣𝐞 𝐯𝐨𝐞𝐥𝐭

Neem alles wat je voelt serieus, stop met het veroordelen en wegstoppen ervan. Schrijf erover, het lucht op en geeft je inzicht, gebruik de volgende punten als leidraad;

• Op welke momenten zeg jij; “ach, het geeft niet” en zorg je eerst voor de ander?

• Op welke momenten houd jij je in, omdat je ouder anders boos wordt?

• Op welke momenten houd jij je in, omdat je ouder anders verdrietig of teleurgesteld raakt?

Allemaal momenten dat je jezelf opzij zet. Soms natuurlijk oke, maar wanneer dit een standaard patroon is ontstaat er onbalans in jullie verhouding van ouder en kind.

Door het schrijven krijg je inzicht in je gevoelsleven en hoe je daarmee omgaat. Na elk inzicht kan je een andere keuze maken, bv wél een keer nee zeggen. Je creëert meer ruimte en maakt jezelf gelukkiger, waarna er weer een nieuw inzicht komt en je een volgende stap kan zetten.

𝐙𝐨 𝐯𝐢𝐧𝐝 𝐣𝐞 𝐧𝐚 𝐢𝐞𝐝𝐞𝐫 𝐬𝐭𝐚𝐩, 𝐦𝐞𝐞𝐫 𝐛𝐚𝐥𝐚𝐧𝐬 𝐢𝐧 𝐳𝐨𝐫𝐠 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐣𝐞𝐳𝐞𝐥𝐟 𝐞𝐧 𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫.

Liefdevolle groet,

Mariëlle